در محضر قرآن

ظاهرش ساده است که دیگری را به صبر دعوت کنی، در حالی که خوب می‌دانی اگر تو هم جای او بودی، نمی‌توانستی صبور باشی. علتش هم این است که صبر اصلاً کار ساده‌ای نیست! خیلی‌هامان ادا درمی‌آوریم، درحالی که در بزنگاهش اصلاً اهل صبر نیستیم.

اما اگر بدانیم که بزرگ‌ترین مشکلات عالم را پیامبر اعظم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) داشته‌اند و در مقابل هم زیباترین صبرها از ایشان است، کمی به خودمان می‌آییم. خدا راه صبر را این‌گونه می‌فرماید:

وَ اصْبِرْ لِحُکْمِ رَبِّکَ فَإِنَّکَ بِأَعْیُنِنا وَ سَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّکَ حینَ تَقُومُ

بر حکمی که پروردگارت مقرّر داشته است شکیبا باش؛ تو قطعاً زیر نظر مایی، و آنگاه که به پا می‌خیزی، همراه با ستایش پروردگارت او را تسبیح گوی.

یعنی کافی است که خودت را زیر ذره‌بین خدا ببینی،. آن وقت هر مشکلی حل می‌شود مخصوصاً اگر خدایی باشد! داستان کربلا را که به یاد داری...