خودی‌های اهل‌بیت (23)- قرآن، خوشگل و محزون

مجلس قرائت قرآن چیز بسیار خوب و پسندیده‌ای است به شرط این‌که انسان را به مفاهیم قرآن نزدیک کند و مقدمه‌ای باشد برای تدبر، وگرنه این قاریانی که قرآن را در دستگاه‌های مختلف می‌خوانند و گاهی کلام خدا را عوض می‌کنند، فقط به این بهانه اختلاف قرآن وجود دارد و با این بازی‌ها توجه را از معنا به آهنگ‌ها و لحن‌ها می‌برند، خیلی اشتباه بزرگی می‌کنند.

البته زیبا خواندن قرآن خیلی مهم است تا جایی که فرموده‌اند:

مَنْ لَمْ یَتَغَنَّ بِالْقُرْآنِ فَلَیْسَ مِنَّا‏

پیامبر اعظم (صلی‌الله‌علیه‌وآله): از ما نیست کسی که به زیبایی قرآن نخواند.

اما این به معنای غنایی خواندن قرآن نیست، بلکه برای جلوگیری از رفتن به غناهای باطل است. چرا که قبل از این روایت فرموده‌اند:

إِنَّ الْقُرْآنَ نَزَلَ بِالْحُزْنِ فَإِذَا قَرَأْتُمُوهُ فَابْکُوا فَإِنْ لَمْ تَبْکُوا فَتَبَاکَوْا[1]

همانا قرآن با حزن نازل شده است. پس وقتی آن را قرائت کردید، گریه کنید و اگر گریه نکردید، حالت گریه به خود بگیرید.