قهرمانِ محافظت از قداست‌ها

تحلیلی بر فیلم «بادیگارد» ابراهیم حاتمی‌کیا

بادیگارد، با همه نیش‌هایش به مقام‌دوستانِ نامقدس، تقدس نظام را حفظ می‌کند و فداییِ همیشگی این جبهه را به زیبایی روی پرده می‌برد. انگار حاتمی‌کیای 95 می‌خواهد حاج کاظم 76 را بازتولید کند بدون این که «کله‌شقی‌ها» و «مردم‌نفهمی‌هایش» ادامه داشته باشد. 

باید گفت بادیگارد هم دیدنی است و هم تحلیل‌کردنی. قهرمانش به مراتب قوی‌تر از چ است و تنه به تنه آژانس می‌زند؛ قدرت ساختش در ژانر حادثه‌ای به مراتب بالاتر از قبلی‌هاست، اگرچه جلوه‌های ویژه فیلم چمران را ندارد. موضعش را نسبت به شک و شبهه‌ها بهتر از قبل مشخص کرده و هم‌چنان رگه‌های فیلم‌های قبلی کارگردان را در خودش گنجانده است.

به اذعان فیلم‌ساز، بادیگاردی که می‌خواهد همان محافظ اول انقلاب بماند و از نگهبان بی‌عقیده شدن می‌هراسد، امثال قاسم سلیمانی را بازنمایی می‌کند تا نشان دهد که هنوز هم می‌توان فدایی تقدس‌ها بود و در مقابل نامقدس‌های مقدس‌نما سر فرود نیاورد.