دشمن صدهاساله را بشناسیم

به بهانه فیلم سینمایی «یتیم‌خانه ایران»

زاویه دیدهای ابوالقاسم طالبی همیشه آدم را به خود می‌گیرد. بعد از «قلاده‌های طلا» که انتظار می‌رفت او وارد فیلمی سیاسی‌تر شود و برای خودش اسم و رسمی پیدا کند، نگاهش را به صد سال عقب‌تر می‌دوزد تا بتواند صدها سال بعد را ببیند، چیزی که بقیه مدعیان فرهنگی نمی‌بینند.

اگرچه انتخاب بازیگران ضعیف و شعارزدگی در فیلم‌نامه زیاد است و کارگردانی‌اش چنگی به دل نمی‌زند، در مجموع باید ابوالقاسم طالبی را به خاطر این اثر ستود و تمام‌قد از او حمایت کرد. او دوست و دشمن را درست تشخیص داده و خوب می‌داند که این مردم تا وقتی‌که دشمن را درست نشناسند و علمدار صالحی نداشته باشند، باز دل در گرو دشمن خواهند سپرد و غیرت‌مندان‌شان را تنها خواهند گذاشت.

داستان مهم اما تلخ با پایانی نسبتا شیرین، هر ایرانی را به سینما می‌کشاند و نشان می‌دهد که این‌گونه فیلم‌ها در سینمای ایران چه‌قدر یتیم و مهجورند.