برای ما که مصیبت شهادت امام حسین (علیه‌السلام) را شنیده‌ایم و برایش اشک ریخته‌ایم و به سر و سینه زده‌ایم، مفهوم «مصیبت بزرگ» فهمیدنی‌تر است تا آن‌هایی که فقط برای غم از دست دادن پدر و مادر، یا همسر و فرزند گریه می‌کنند.
اما همین ما نمی‌توانیم مصیبت بزرگ از دست دادن رسول‌الله را درک کنیم. برای همین هم غصه حضرت زهرا (سلام‌الله‌علیها) را نمی‌فهمیم و خیال می‌کنیم آن همه غم به خاطر رابطه دختر و پدری است. نه، غم‌نامه فاطمه (سلام‌الله‌علیها) در خطبه فدکیه است که یک طرفش غصب حق امیرالمؤمنین است و طرف دیگرش، مصیبت فراق رسول‌الله به خاطر رسول‌الله بودنش. شاهدش هم آیه‌ای است که بانوی عالمین در خطبه خود تلاوت فرمود:
لَقَدْ جاءَکُمْ رَسُولٌ مِنْ أَنْفُسِکُمْ عَزیزٌ عَلَیْهِ ما عَنِتُّمْ حَریصٌ عَلَیْکُمْ بِالْمُؤْمِنینَ رَؤُفٌ رَحیمٌ[1]
قطعاً برای شما پیامبری از خودتان آمد که بر او دشوار است شما در رنج بیفتید، به [هدایت] شما حریص، و نسبت به مؤمنان، دل‌سوز مهربان است.
نظرات (۰)