در محضر قرآن ۱۴۱| مصیبتی بس بزرگ

 

 مصیبتی بس بزرگ

برای ما که مصیبت شهادت امام حسین (علیه‌السلام) را شنیده‌ایم و برایش اشک ریخته‌ایم و به سر و سینه زده‌ایم، مفهوم «مصیبت بزرگ» فهمیدنی‌تر است تا آن‌هایی که فقط برای غم از دست دادن پدر و مادر، یا همسر و فرزند گریه می‌کنند.

اما همین ما نمی‌توانیم مصیبت بزرگ از دست دادن رسول‌الله را درک کنیم. برای همین هم غصه حضرت زهرا (سلام‌الله‌علیها) را نمی‌فهمیم و خیال می‌کنیم آن همه غم به خاطر رابطه دختر و پدری است. نه، غم‌نامه فاطمه (سلام‌الله‌علیها) در خطبه فدکیه است که یک طرفش غصب حق امیرالمؤمنین است و طرف دیگرش، مصیبت فراق رسول‌الله به خاطر رسول‌الله بودنش. شاهدش هم آیه‌ای است که بانوی عالمین در خطبه خود تلاوت فرمود:

لَقَدْ جاءَکُمْ رَسُولٌ مِنْ أَنْفُسِکُمْ عَزیزٌ عَلَیْهِ ما عَنِتُّمْ حَریصٌ عَلَیْکُمْ بِالْمُؤْمِنینَ رَؤُفٌ رَحیمٌ[1]

قطعاً برای شما پیامبری از خودتان آمد که بر او دشوار است شما در رنج بیفتید، به [هدایت] شما حریص، و نسبت به مؤمنان، دل‌سوز مهربان است.



[1] توبه، 128

اشتراک گذاری در کلوب اشتراک گذاری در فیس بوک اشتراک گذاری در تویتر اشتراک گذاری در افسران اشتراک گذاری در پلاس

نظرات (۰)

هیچ نظری هنوز ثبت نشده است

ارسال نظر

ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:
<b> یا <strong>، <em> یا <i>، <u>، <strike> یا <s>، <sup>، <sub>، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، <br>، <p>، <a href="" title="">، <span style="">، <div align="">
تجدید کد امنیتی