آیه‌ای از خطبه امام حسین (علیه‌السلام)

وقتی حق و باطل در مقابل هم قرار می‌گیرند، نتیجه معلوم است: پیروزی حق. اما ظاهربین‌ها نمی‌توانند باور کنند و هر کاری که بکنی، باز هم همه چیز را با مال و منال دنیا می‌سنجند. همین اتفاق در کربلا رخ داد. امام حسین (علیه‌السلام) به عنوان مظهر حق در مقابل یزیدیانِ باطل قرار گرفته و این دقیقاً تقابل دنیا و آخرت است.

حالا اهل دنیا و اهل ظاهر، حکم می‌کنند به پیروزیِ باطل. اما حقیقت این است که این‌ها در همین دنیا گرفتار عذاب شده‌اند؛ عذابی که ظاهرش نعمت است و باطنش گناه‌های بیش‌تر... شاید به همین دلیل است که در کربلا، سیدالشهدا این آیه را می‌خوانند:

وَ لا یَحْسَبَنَّ الَّذینَ کَفَرُوا أَنَّما نُمْلی‏ لَهُمْ خَیْرٌ لِأَنْفُسِهِمْ إِنَّما نُمْلی‏ لَهُمْ لِیَزْدادُوا إِثْماً[1]

و نباید کسانی که کافر شده‌اند تصور کنند این‌که به ایشان مهلت می‌دهیم برای آنان نیکوست، ما فقط به ایشان مهلت می‌دهیم تا بر گناه [خود] بیفزایند.