حیف است...

حاج‌آقای‌ صفایی می‌گفت: «کسی که عشق به حق دارد، عاشق خلق می‌شود و آن‌ها را از بت‌ها و طاغوت‌ها و شیطان‌ها نجات می‌دهد.»

کسی که به خدا می‌رسد، نمی‌تواند رسالت پیامبرگونه‌اش را فراموش کند؛ نمی‌تواند تربیت‌کردن دیگران را رها‌کند. باید مثل حسین علیه‌السلام بود که تمام کارهایش وقف تربیت دیگران شد؛ از آب دادن به حر گرفته تا صحبت با زهیر؛ نامه‌اش به حبیب و خطبه‌اش با کسان‌دیگر.

کسی هم که در جایگاه امام‌جماعتی قرار می‌گیرد، بر همین مرام است. مثلاً حیف‌است از فرصت‌های بعد نماز برای تربیت دیگران استفاده نکند و دوکلمه‌ای ارشاد نکند که «اِغتَنِمُوا الفُرَص فَاِنَّها تَمُرُّ مَرَّ السَّحاب»؛ به‌جا و مناسب.