در واقع با آغاز حرکت امام خمینى (قدس سره)، تحولى در اندیشه و عمل آقا سید عبدالمجید پدید آمد و خلاف روش پدر خود که اهل سیاست و مبارزه نبود، به صفوف مبارزه و یاران امام پیوست و در این راه آن‌چنان کوشا و فعال بود که به نظر من اگر در میان دوستان روحانیت مبارز تهران بى‌نظیر نبود، بى‌تردید کم‌نظیر بود.
با اوج‌گیری بیماری، هم‌چنان با صلابت و صبر یک مؤمن، درد را پذیرا شده بود و در چهرهاش آثار ناتوانى و نگرانى، دیده نمىشد. آخرین بار که او را دیدم، هم‌چنان لب‌خند مىزد و شوخى مىکرد. «مزاح کردن» از خصال مؤمنان واقعى است.
۲۶ مراد –درگذشت فقیه مجاهد آیت‌الله «سید عبدالمجید ایروانی»
نظرات (۰)