آتشی از دل‌های سنگ

ما خیلی از گناهان را انجام نمی‌دهیم. این الزاماً به خاطر خوبی‌ ما نیست؛ شاید امکانش را نداشته‌ایم. هنر آن‌جاست که از ترس خدا یا عذاب قیامت خودمان را حفظ کنیم که معمولاً این اتفاق نمی‌افتد؛ چون ایمان‌مان به قیامت خیلی کم است.

حالا تصور کن آتش بزرگی که هیزمش نه چوب است و نه کاغذ؛ بلکه هر چه هست آدم‌هایند که می‌سوزند و می‌سوزانند. حتی سنگ‌های جهنم که بخشی از هیزم‌هایش هستند، دل‌های آدم‌هایی است که سخت شده است. چون گناه، دل را سخت می‌کند؛ سخت‌تر از سنگ.

یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا قُوا أَنْفُسَکُمْ وَ أَهْلیکُمْ ناراً وَقُودُهَا النَّاسُ وَ الْحِجارَةُ[1]

ای کسانی که ایمان آورده‌اید، خود و خانواده‌هایتان را از آتشی که هیزمش مردم و سنگ‌ها خواهند بود، حفظ کنید!