خودی‌های اهل‌بیت

 امانت‌داری، خط قرمز اهل‌بیتی‌ها

یک‌چیزهایی هست که استثنابردار نیست. یعنی در هیچ شرایطی نمی‌شود زیرآبی رفت. نه مهربانی این‌گونه است، نه مردم‌داری، نه کمک کردن، نه...

اما «امانت‌داری» از این جنس است. یعنی سرت برود، نباید امانت‌داری‌ات برود. اگر چیزی را به امانت گرفتی، ولو به قیمت جانت هم که شده باید از آن محافظت کنی؛ حتی اگر شمشیری باشد که قاتل پدرت با آن پدرت را کشته و حالا شمشیر را به تو امانت داده است!

عجیب است؟ باورت می‌شود که این را امام سجاد (علیه‌السلام) فرمودند؟[1] یعنی اگر شمر ملعون خودش شمشیرش را به حضرت امانت می‌داد و می‌آمد که بگیردش، حضرت بی‌چون‌وچرا برمی‌گرداندنش. برای همین است که اگر می‌خواهی اهل‌بیتی شوی باید نگاهت را به امانت عوض کنی:

لَیْسَ مِنَّا مَنْ یُحَقِّرُ الْأَمَانَةَ حَتَّى یَسْتَهْلِکَهَا إِذَا اسْتَوْدَعَهَا[2]

از ما نیست کسى که امانت را کوچک بشمارد تا این‌که وقتی می‌خواهد برگرداندش، تلف شده باشد.