گاهی وقت‌ها یادمان می‌رود که در کار تربیتی و تشکیلاتی، با آدم سروکار داریم نه با آدم آهنی! مسئله این است.
فرق است بین آدم آهنی و آدمی. نهایت کار آدم آهنی، اجرای برنامه ازپیش‌طراحی‌شده است و نهایت کارِ آدمی، انسان کامل شدن. انسان کامل شدن یعنی توجه به همه ابعاد انسان و این است که امر تربیت را سخت می‌کند. همه ابعاد! متأسفانه گاهی تربیت را صرفاً انتقال مباحث نظری به فرد می‌بینیم. انگارنه‌انگار این فرد قرار است زندگی هم بکند. او با همین استعدادهایی که در خود می‌بیند، باید ترقی کند. او قرار است از همه استعدادهایش استفاده کند، از همه مهارت‌هایش؛ مهارت فکر کردن، برخورد با مسائل و مشکلات، گذر از بحران‌ها، مهارت‌های مدیریت و رهبری دیگران و...
مربی کارش برنامه‌ریزی برای همه ابعاد متربی است.
نظرات (۰)