قارون هم که باشی...

پول‌دار بودن چیز بدی نیست، آن‌چه قبیح است، دل بستن به مال دنیا و توکل به آن است. از آن بدتر تجمل‌گرایی و تفاخر به داشتن مال است. قارون با ثروت عظیمی که در اختیار داشت به جای آن‌که با این ثروت، قوم خویش را یاری رساند، با تفاخر خویش رنجی بر رنج‌ها می‌افزود و شرایط را برای حضرت موسی(علیه‌السلام) و شماری از جوانان یهودی که به ایشان ایمان آورده بودند، دشوارتر می‌کرد.
ای کاش ثروتمندان جامعه ما این را بدانند که رفتار قارونی که علاوه بر این‌که قطعا آن‌ها را به‌سوی هلاکت سوق می‌دهد، پول را برای اقشار جامعه ارزش می‌کند و مقاومت جامعه را در برابر کمبودها کمرنگ می‌کند. آن‌وقت حرف زدن از اقتصاد مقاومتی سخت می‌شود.

قارون هم که باشی، باید همه چیز را بگذاری و بروی. اما شاید ثروت‌مندی فرصتی باشد برای کسب رضایت خدا و ساختن جامعه اسلامی.