انسان نه، آدم!

انگار برای ما «انسان» خیلی مهم است که همیشه به دنبال «انسان بودن» هستیم؛ ولی گویا برای خدا این‌گونه نیست!

حقیقت این است که انسان دو بُعد دارد: خدایی و دنیایی. فرشته‌ها بُعد دنیایی را دیدند و به خلیفه شدن انسان اعتراض کردند، اما خدا بعد «خدایی‌»اش را می‌دید و برای همین او را خلیفه خود قرار داد. از این روست که هر جا خدا به بعد دنیایی اشاره می‌کند، می‌گوید «انسان». مثل «خُلِقَ الْإِنْسانُ ضَعیفاً»[1]، اما وقتی به بعد خدایی می‌رسد، ما را فرزندان حضرت آدم (علیه‌السلام) معرفی می‌کند:

وَ لَقَدْ کَرَّمْنا بَنی‏ آدَمَ... وَ فَضَّلْناهُمْ عَلی‏ کَثیرٍ مِمَّنْ خَلَقْنا تَفْضیلاً[2]

ما فرزندان آدم (علیه‌السلام) را گرامی داشتیم... و آن‌ها را بر بسیاری از موجوداتی که خلق کرده‌ایم، برتری بخشیدیم.

علت چیست؟ شاید به این خاطر که حضرت آدم (علیه‌السلام) اولین انسانی است که خلق شد و با عنوان «خلیفه خدا» اولین شریعت را آورد تا من و تو آن را انتخاب کنیم و مانند او از فرشتگان هم بالاتر رویم. پس ای فرزند آدم، بکوش که «آدم باشی»!