دریافت
حجم: 100 کیلوبایت

بانوی بی‌سایه‌بان...

خدیجه(س) بیست‏ وچهارسال با پیامبر زندگى‏ کرد و سرانجام دربستر بیمارى افتاد. پیامبر(ص) که بربالین او حاضربود، ضمن گفتگوى با وى فرمود: خدا تو را با مریم دخترعمران و آسیه دخترمزاحم برابرى داده‏است.
وقتى روح خدیجه(س) به سوى جهان جاودان پرکشید پیامبر(ص) سخت گریست. چون درحجون قبرى برایش کندند، پیامبر خود به راه افتاد؛ همچنان که اشک ازچشمانش مى‏ بارید داخل قبر شد و خوابید، افزونتر از قبل گریست و او را دعاکرد.آنگاه برخاست و با دست‏ خویش همسرش را درقبرگذاشت. فاطمه(س)، یادگارخدیجه(س) گرد پدرمى‏ گشت، خود را به دامان او مى ‏آویخت، بهانه مادر مى‏ گرفت و دل دردمند پدر را آتش مى‏زد. پیامبر(ص)جزسکوت چیزى نداشت؛ جبرییل(س) نازل‏ شد و گفت: اى پیامبر، به فاطمه(س) بگو خدا براى مادرت قصرى از لؤلؤ ساخته که درونش آشکار است و درآنجا هیچ سختى و تلخى نیست.
به این ترتیب فرشته الهى پایان رنج‌ها و محنت‌هاى خدیجه(س) را اعلام‏ کرد.
محققان زمان وفاتش را سه‏ سال قبل ازهجرت مى‏ دانند.در سال‏727ه.ق قبه‏اى بر قبر وى ساختند که درسال 1344ه.ق به وسیله وهابیون ویران‏ شد.

10 رمضان/وفات حضرت خدیجه(س)