آن‌هایی که از علی (علیه‌السلام) همیشه به بزرگی یاد می‌کنند، وقتی می‌توانند ادعا کنند که او را شناخته‌اند- ولو اندکی- که شخصیت امام را در هنگام حکم‌رانی در جامعه ببینند؛ وگرنه در جوان‌مردی و آقایی امیرالمؤمنین، دوست و دشمن خاضع‌اند.
امام ما دوران سختی را برای هدایت مردم پشت سر گذاشت. اما در همه این دوران با آن‌ها «روراست» بود:
إِنِّی وَ اللَّهلَأَظُنُّ أَنَّ هَؤُلَاءِ الْقَوْمَ سَیُدَالُونَ مِنْکُمْ بِاجْتِمَاعِهِمْ عَلَى بَاطِلِهِمْ وَ تَفَرُّقِکُمْ عَنْ حَقِّکُمْ
وَ بِمَعْصِیَتِکُمْ إِمَامَکُمْ فِی الْحَقِّ وَ طَاعَتِهِمْ إِمَامَهُمْ فِی الْبَاطِل
به خدا سوگند، می دانستم که آنان بر شما پیروز می‌شوند، زیرا آن‌ها در یاری‌کردن باطل خود وحدت دارند، و شما در دفاع از حق متفرقید.
شما امام خود را در حق نافرمانی کرده و آن‌ها امام خود را در باطل فرمان‌بردارند!
این حرف‌ها برای امروز جامعه ماست. دشمن از آن زمان قوی‌تر و محکم‌تر شده است و اگر ما بهتر از مردم زمان امیرالمؤمنین نباشیم، به عاقبت شوم آن‌ها دچار خواهیم شد، بی‌تعارف!
نظرات (۰)