بشره فی وجهه و حزنه فی قلبه؛ چهره مؤمنان شاد است ولی در دل‌هایشان حزن دارند.
اگر ناراحتی یا غم و غصه‌ای توی صورت کسی می‌دید،
حتی پیش آمده بود که نمازش را نمی‌بست
تا یک‌جوری آن ناراحتی را برطرف کند و صورت آن شخص را خوشحال ببیند
آن‌وقت نمازش را می‌بست.
می‌گفت آدم اگر یک نفر را خوشحال کند، همان موقع خدا یک ملک خلق می‌کند که او را از بلاها مصون نگه دارد.
۲۷ اردیبهشت (۱۳۸۸) – سال‌روز رحلت آیت‌الله بهجت
بر اساس: زندگی‌نامه آیت‌الله کوهستانی
نظرات (۰)