در زمانهایى که ائمه مسلمین- علیهمالسلام- در فشار سخت بنىامیه و بنىالعباس بودند، مطالب خودشان را آنطور که ممکن بود، به مردم مىرساندند؛ حتى در ادعیه آنها، شما اگر ادعیه امام سجاد و سایر ائمه را ملاحظه بفرمایید مشحون است از اینکه مردم را بسازند براى یک امر بالاتر از آن چیزى که مردم عادى تصور مىکنند. دعوت به توحید، دعوت به تهذیب نفس، دعوت به اعراض از دنیا، دعوت به خلوت با خداى تبارکوتعالى، معنىاش این نبوده است که مردم توى خانههایشان بنشینند و از مصالح مسلمین غفلت کنند و مشغول ذکر و دعا باشند... همان ذکر هم خودسازى بود. دعا مىکرد، ولى همان دعا هم، هم خودسازى و هم مردمسازى بود و مردم را تجهیز مىکرد براى مقاومت. تمام ادعیهاى که در لسان او و ائمه مسلمین واقع شده است، تمام این ادعیه، درعینحالی که دعوت به معنویات است، از راه دعوت معنویات، تمام مسائل مسلمین اصلاح مىشود. معالأسف اعوجاج واقع شد، یا واقع کردند.
صحیفه امام، ج18، ص: 422
نظرات (۰)