آرامش، معیار بزرگ دین

چون غرب و زندگی غربی را دوست دارد، می‌گوید زندگی آن است که غربی‌ها می‌کنند. بعد دلیل می‌آورد که آن‌ها دین‌شان کامل‌تر است چون توانسته‌اند دنیای خود را آباد کنند! برخی در پاسخ می‌گویند: بله، آن‌ها دنیایشان را آباد کرده‌اند ولی آخرت‌شان را نه.

جواب خوبی نیست. چون در واقع آن‌ها نه آخرتشان را ساخته‌اند و نه دنیایشان را. شاهدش این‌که یک معیار بزرگ در زندگی دنیوی و اخروی را ندارند: آرامش! هدفی دنیایی و آخرتی که از خانواده آغاز می‌شود:

وَ مِنْ آیاتِهِ أَنْ خَلَقَ لَکُمْ مِنْ أَنْفُسِکُمْ أَزْواجاً لِتَسْکُنُوا إِلَیْها وَ جَعَلَ بَیْنَکُمْ مَوَدَّةً وَ رَحْمَةً[1]

و از نشانه‌های او این‌که همسرانی از جنس خودتان برای شما آفرید تا در کنار آنان آرامش یابید و در میانتان مودّت و رحمت قرار داد.

پس دینی که هم می‌خواهد دنیا را آباد کند و هم آخرت را، طوری برنامه می‌دهد که دنیا و آخرت انسان پر باشد از آرامش. یعنی ما هر چه آرامش بیشتری داشته باشیم، بیشتر خدایی هستیم و هر چه کم‌تر، بیشتر غربی شده‌ایم!