به‌ظاهر همه عید بزرگ مبعث را جشن می‌گیریم و پنج آیه اول سوره علق را که اولین آیات وحی است، برای یک‌دیگر می‌خوانیم. شاید برای خودمان هم این‌گونه می‌اندیشیم که مبعث، آغاز بندگی است.
اما انگار قضیه برعکس است! یعنی تازه از مبعث، طغیان بندگان جدی می‌شود. چرا؟ بد نیست یک بار آیات بعدی را هم باهم بخوانیم:
کَلاَّ إِنَّ الْإِنْسانَ لَیَطْغی (6) أَنْ رَآهُ اسْتَغْنی (7) إِنَّ إِلی رَبِّکَ الرُّجْعی (8)
هرگز، (چنین نیست که انسان بندگی را بپذیرد) قطعاً انسان طغیان می‌کند (6) از این‌که خود را بی‌نیاز ببیند! (7) و به یقین بازگشت (همه) به‌سوی پروردگار تو است! (8)
بله، انسان طغیان می‌کند چون می‌داند که از بعثت رسول‌الله (صلی‌الله‌علیه‌وآله) به بعد، تنها راه سعادت‌مند شدن گوش دادن به حرف‌های اوست؛ و حال آن‌که انسان نمی‌خواهد باور کند که نیازمند هدایت‌های پروردگار است...
نظرات (۰)