دریافت
حجم: 122 کیلوبایت

«به کجا چنین شتابان؟»

ما انسان‌ها تشنه بی‌نهایت‌هاییم، تشنه نامحدودها، تشنه همه بالاترین‌ها... اما باید حواس‌مان باشد که در این زندگی باید خیلی چیزها بشویم و خیلی چیزها نشویم. راستی آیا فکر کرده‌اید ما که در پی بی‌نهایت‌هاییم، فقط 60 یا 70 سال بیشتر وقت نداریم؟ یعنی راه طولانی است و وقت بسیار کم.

به کجا چنین شتابان... راه طولانی، وقت کم و حرامی بسیار است. حواس‌مان باشد خودمان را رشد دهیم، نه پول‌مان را. «پول من زیاد شود» به معنی این نیست که «رشد من زیاد شده است». مراتب بالای علمی را هم کسب کنم، معلوم نیست که به من رشد داده یا خیر و به همین منوال، دیگر امور که با آن‌ها زندگی می‌کنم... پول چیز بدی نیست، مراتب و مدارج علمی برای کسی بد نیست، اما اسیر این‌ها نباید شد. ممکن است در راه رشد نیازمند به پول یا مدارج علمی و... شویم، اما این‌ها خودشان رشد من نیستند، حواسم باشد دنبال رشد خودم هستم نه این‌ها.

کسی که این‌گونه زندگی می‌کند، لحظه‌لحظه زندگی‌اش در پی رشد است؛ حتی مرگ خودش را جوری انتخاب می‌کند تا رشدش را در پی داشته باشد، مثل شهید باقری، دانشجوی حقوق دانشگاه تهران و جوانی که فرماندهی او در جنگ زبان‌زد شده بود؛ جوانی که چهره‌اش با آوازه‌اش نمی‌ساخت... رفتنش را نیز با رشدش انتخاب کرد؛ با شهادت.