می‌گوید به‌جای این‌که 200 هزار تومان بدهم و کالای ایرانی نو بخرم، همان را می‌دهم و کالای خارجی دست‌دوم می‌خرم. یا نه، کمی بیشتر به خودم فشار می‌آورم و کالای خارجی گران‌تر می‌خرم. وقتی هم می‌گویی «اقتصاد مقاومتی» آن‌که دشمنی دارد، مسخره می‌کند و اویی که دشمنی ندارد هم می‌گوید: «اگر کیفیت ما به آن‌ها رسید، من ایرانی می‌خرم.»
ظاهر حرف خوب است، اما منصفانه نیست. چراکه گذشته را نمی‌بینند. تولیدکننده ایرانی نیاز به فرصت دارد تا کالای خود را رشد دهد. معنی ندارد صنعتی را که 10 سال است در ایران راه افتاده، با صنعت 50 ساله غربی مقایسه کنند.
حالا چه کسی باید این فرصت رقابت را بدهد؟ اگر من و تو با نخریدن خود تولید داخلی را فلج کنیم، چه انتظاری از تولیدکننده باید داشته باشیم؟ آن‌وقت رشد نکردن اقتصاد مقاومتی تقصیر تک‌تک ماست...
نظرات (۰)