کفر حداقلی دارد و حداکثری. حداکثرش این است که راست راست راه برود و بگوید خدایی نیست. خب البته این دیگر در این دوره زمانه خیلی احمقانه است. اما کم‌تر از آن هم هست. مثل اینکه بگوید خدا هست ولی نمی‌تواند فلان مشکل مرا حل کند! ظاهرش ساده است، ولی می‌دانید این حرف خیلی از ماست؟
جوانی که ازدواج نمی‌کند چون مشکل مالی دارد یا کسی که به دیگری کمک نمی‌کند، از ترس اینکه خودش به مشکل بخورد، نمونه‌های واضحی از بی‌ایمانی به خدا هستند.
حالا قرار است برای عزت جامعه اسلامی، بر خدا توکل کنیم و میخ اقتصاد مقاومتی را محکم بکوبیم. واقعاً چه مانعی بزرگ‌تر از بی‌ایمانی به خداست که در این میان مانع می‌شود و نمی‌گذارد مسئولان ما به این کار همت کنند. آیا اکنون توکل‌ها بر خداست یا بر کدخداهای دروغین؟
نظرات (۰)