«عشق مشترک» یا «معشوق مشترک»؟

دختر و پسرها که به خانه بخت می‌روند، عموما عاشق هم می‌شوند. حداقل خودشان و اکثر مردم این گونه فکر می‌کنند. آن وقت بعد از مدتی اختلافات شروع می‌شود و هر دو به عشق و عاشقی ناسزا می‌گویند! البته یک چیزی را هم عموم مردم خوب فهمیده‌اند: اگر از این ازدواج فرزند یا فرزندانی به دنیا بیاید، عشق‌ها پایدارتر خواهد شد.

این یعنی یک قاعده جدید! و آن این که زن و مرد اگر عاشق هم باشند، خیلی محبت‌شان کم‌تر و کوتاه‌تر از وقتی است که «معشوق مشترک» داشته باشند. حالا فکرش را بکن که اگر این معشوق مشترک به جای فرزند، خدا باشد، کسی که خودش بی‌نهایت است!

الَّذینَ آمَنُوا أَشَدُّ حُبًّا لِلَّهِ[1]

کسانی که ایمان آورده‌اند، محبّتشان به خدا بیشتر است.

خب معلوم است که معشوق مشترک اگر بی‌نهایت باشد، عشق هم بی‌نهایت می‌شود. برای همین است که مومنین خانواده‌های بهتری دارند عموما.