آرزو داشتیم که بعد از انتخابات 84، بازی دو قطبی‌ها تمام شود. اما 88 دوباره این آتشِ زیر خاکستر شعله کشید و در 92 و 94 به اوج خودش رسید. خیلی ناراحت‌کننده است که فهرستی رأی بیاورد که اعضایش اصلاً شناخته‌شده نیستند و فقط به خاطر عنوان اصول‌گرا یا اصلاح‌طلب مورد حمایت مردمی قرار بگیرند. این یعنی از بغض دیگری است که یکی حمایت می‌شود!
حتی بازی «فهرست 8 نفره یا 16 نفره» در تهران هم شوخی بود. ای‌کاش گروهی به‌جای اینکه در بازی سیاست‌بازان قرار می‌گرفتند، مردانه می‌آمدند و می‌گفتند: «ما وظیفه داشتیم به 16 نفر رأی دهیم و به وظیفه عمل کردیم.»
البته باید دست مکاران را کوتاه کرد ولی نه با سیاست‌بازی، راه‌حل بصیرت مردمی است که گویا هنوز به اوج خودش نرسیده است. یادمان باشد که خود را با دیگر کشورها مقایسه نمی‌کنیم چراکه در آن مقایسه قطعاً جامعه ایران بالاتر است ولی در مقایسه با آن‌چه باید باشد، هنوز فاصله بسیار است...
نظرات (۰)