«هجرت» با «گوشه‌گیری» فرق دارد. یعنی نباید خیال کنی که اگر مهاجرت کنی، باید منزوی شوی و به جای فعالیت اجتماعی باید به زندگی شخصی بپردازی. نمونه‌اش هجرت پیامبر اعظم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) بود که در یک شب از مکه به مدینه مهاجرت کردند و با فعالیت‌های سیاسی و اجتماعی در آن‌جا، به قدرتی رسیدند که توانستند مکه را بدون خون‌ریزی فتح کنند.
ابراهیم (علیه‌السلام) نیز هجرت کرد. او پس از مناظره و قیام فرهنگی در مقابل آزر و نمرود و بت‌پرستان به بابل مهاجرت کرد و صفحه‌ای دیگر از زندگی خود را رقم زد.
قالَ إِنِّی مُهاجِرٌ إِلی رَبِّی إِنَّهُ هُوَ الْعَزیزُ الْحَکیمُ[عنکبوت،26]
و (ابراهیم) گفت: «من به‌سوی پروردگارم هجرت می‌کنم که او صاحب قدرت و حکیم است!»
پس نه ابراهیم (علیه‌السلام) منزوی بود و نه محمد (صلی‌الله‌علیه‌وآله). حالا با این نگاه تاریخ خمینی کبیر را مطالعه کن. بت‌شکنی که از سال 42 تا 57 در ایران نبود اما در این مدت کاری کرد که وقتی برگشت، فقط 10 روز لازم بود برای نابودی حکومت طاغوت.
نظرات (۰)