محبت فطری امیرالمؤمنین

شیعه و سنی در خیلی چیزها مشترک‌اند که یکی از مهم‌ترین‌هایش محبت امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام است. این در حالی است که در طول تاریخ بر عکسش دیده می‌شود یعنی بیشتر سال‌های تاریخ، نه تنها نمی‌توانستند محبت خود را ابراز کنند بلکه مجبور می‌شدند شاهد لعن بر علی علیه‌السلام باشند.

اما زهی خیال باطل! هر چه می‌خواهند و می‌خواستند لعن کردند، بدون این‌که بدانند حب علی ریشه در فطرت انسان‌ها دارد و خاموش شدنی نیست:

أَلَا إِنَّکُمْ سَتُعْرَضُونَ عَلَى سَبِّی، فَإِنْ خِفْتُمْ عَلَى أَنْفُسِکُمْ فَسُبُّونِی، أَلَا وَ إِنَّکُمْ سَتُعْرَضُونَ عَلَى الْبَرَاءَةِ مِنِّی، فَلَاتَفْعَلُوا فَإِنِّی‏ عَلَى‏ الْفِطْرَةِ.[1]

آگاه باشید که شما را به دشنام دادن به من وامی‌دارند. [در صورت اجبار] به من دشنام بدهید؛ آگاه باشید که شما را به بیزاری جستن از من وامی‌دارند، اما شما تبری نجویید چرا که من بر فطرت پاک هستم (و هیچ قلب پاکی از من بیزاری نمی‌جوید)

دیگر سؤال و شبهه نداریم که نکند لعن‌ها و تمسخرها موجب نابودی علی و آل علی شود! تا خدا هست و خدایی می‌کند، در وجود انسان‌ها فطرت را قرار می‌دهد و تا این فطرت‌های پاک هستند، عطر حب علی (علیه‌السلام) از آن‌ها استشمام می‌شود.