کربلای 4

برای خاتمه جنگ، یک راهبرد خوب، تصرف بصره بود. چهار قرارگاه مرکزی، کربلا، نوح و نجف به همین منظور تشکیل شد. امکانات و نیروهای فراوانی به همین منظور هماهنگ شدند. چهار منطقه شلمچه، ابوالخصیب، مقابل ام‌الرصاص و جزیره مینو – به این دلیل که به لحاظ مانور، آتش، عقبه و پشتیبانی به هم وابسته‌اند – برای انجام این عملیات بزرگ انتخاب شدند؛ اما با خیانت‌های صورت‌گرفته(!)، نیروهای عمل‌کننده فقط توانستند در جزایر سهیل، قطعه، ام‌الرصاص، ام‌البابی و بلجانیه نفوذ کنند و... البته 8000 کشته و زخمی از دشمن گرفته و تعداد زیادی از سلاح‌های سبک و سنگین دشمن منهدم شد. در مقابل، نیروهای دشمن با پرتاب پی‌درپی منور و اجرای چند مورد بمباران کنار نهر عرایض (عقبه برخی از یگان‌ها) و هم‌چنین اجرای آتش مؤثر روی رودخانه اروند، عملاً سازمان غواص‌ها و نیز نیروهای موج دوم و سوم را به هم زدند و... در این حال، با توجه به هوشیاری دشمن، امکان ادامه عملیات میسر نبود، لذا به‌منظور حفظ قوا و طراحی مجدد عملیات آتی (کربلای 5)، از ادامه نبرد اجتناب شد تا دوباره با قدرت ایمان به جنگ استکبار برویم.