مهاجرت صغرای علما و مردم تهران به ری

 در اثر فراگیر شدن ظلم، فساد، فقر و قحطی، در اواخر سلطنت مظفرالدین شاه قاجار، علما که از وضع موجود به شدت رنج می‏بردند، جهت اصلاح اوضاع و فشار به دولت، تصمیم به مهاجرت از تهران به حرم حضرت عبدالعظیم در شهر ری گرفتند. این سفر که در 22 آذرماه 1284 شمسی صورت گرفت به مهاجرت صغری شهرت یافت و در ابتدا شامل دو هزار نفر بود. پس از چند روز، به تعداد متحصّنان افزوده شد و از 10 هزار تن فراتر رفت. وعاظ و خطبا دائماً بر منبر رفته و از استبداد حکومت عین الدوله، صدراعظم وقت، سخن می‏گفتند و خواستار تشکیل عدالت‌خانه می‏شدند. مظفرالدین شاه با مشاهده وخامت اوضاع، درصدد حل قضیه برآمد و با همه خواسته‌های آنان از جمله تأسیس عدالت‌خانه در کلیه شهرهای ایران، اجرای قوانین اسلام در سراسر کشور، عزل موسیو نوژ رییس بلژیکی (!) گمرک ایران و نیز عزل علاءالدوله حاکم ظالم تهران، موافقت کرد. این تحصن سرانجام در 22 دی 1284 ش به پایان رسید و با ادامه مبارزه توسط علما و مردم، مظفرالدین شاه مجبور شد فرمان مشروطه را در چهاردهم مردادماه 1285 ش امضا کند.