حرفی که در حد حرف باشد و به عمل نرسد، به دردِ خودش هم نمی‌خورد! اگر قرار نیست درس خواندن، ورزش کردن و نمازهای مرا تغییر دهد، چه بهتر که زده نشود... منظور این نیست که از این به بعد حرفی نزنیم؛ نه! بلکه بهتر است حرفی را بزنیم که دنبال عملش باشیم، نه فقط ادعایش را بکنیم.
اینکه ما می‌گوییم یا اباعبدالله! "بابی انت و امی" ادعای کمی نیست! تو از عزیزترین چیزهایت برای ولی زمان می‌گذری؟ ما باید این‌قدر در سخن گفتن دقت کنیم که اگر آن دنیا خداوند یقه ما را گرفت، بگوییم «اهلش بودیم واقعاً! صرف ادعا نبود.»
شعار، تکلیف می‌آورد و صرف یک ادعا نیست... اگر حضرت آقا روزی از دشمنیِ همیشگی آمریکا با ما سخن می‌گوید، واقعاً ما هم به همان واقعیت رسیده‌ایم تا "مرگ بر آمریکا"یِمان را از ته دل بگوییم و تحت هر شرایطی؟!
"اول انقلاب، منافقان یکی از بچه‌های پانزده‌ساله ما را به جرم اینکه به امام (ره) اهانت نکرد، زنده‌زنده پوستش را کندند و تکه‌تکه‌اش کردند. ولی هرکاری کردند، اهانت نکرد ولو به قیمت شهادت..."
نظرات (۰)