سرمایه باورنکردنی

جز ضعف و ناتوانی چیزی ندارد این انسان. از همان بچگی نه می‌تواند گرسنگی و تشنگی خود را رفع کند، نه می‌تواند جلوی ادرار و مدفوعش را بگیرد! بزرگ‌تر هم که می‌شود، خیلی فرق نمی‌کند مگر اندکی. پس به این ظاهر مادی‌اش اصلاً نمی‌توان دل بست که خیلی ناچیز است.

اما سرمایه اصلی او این چیزها نیست. بلکه چیزی است مشترک بین همه انسان‌ها که می‌تواند همین موجود ضعیف را تا بهشت برین بالا ببرد. فقط کافی است که انسان زنگار قلب خود را کنار بزند و به‌جای پرداختن به شهوات، به این سرمایه‌ای که رایگان در اختیارش قرارگرفته و فطرت نام دارد بنگرد:

فَأَقِمْ وَجْهَکَ لِلدِّینِ حَنیفاً فِطْرَتَ اللَّهِ الَّتی‏ فَطَرَ النَّاسَ عَلَیها (روم،30)

پس روی خود را با گرایش تمام به حقّ، به سوی دین کن؛ با همان فطرتی که خدا مردم را بر آن سرشته است.

می‌بینی؟ دین‌داری اصلاً چیز پیچیده‌ای نیست. هر کس فطرت دارد، علی‌القاعده دین هم دارد. البته اگر با زنگارها خود را آلوده نکرده باشد.