می‌گویند: «انقلابی بودن، اقتضای زمانه خاصی بوده و الآن باید در یک وضعیت دیگری باشیم و بهتر است هیچ‌کس انقلابی نباشد! زمان افراطی‌گری دیگر گذشته و باید معتدل باشیم.» این عده طوری حرف می‌زنند انگار انقلابی بودن با قانونمند بودن منافات دارد و سبب عقب‌ماندگی می‌شود! طوری تحلیل می‌کنند گویا انقلابی بودن یعنی بی‌کله بودن و منطقی نبودن؛ بیخودی دلواپس بودن!
حال آن‌که انقلابی بودن یعنی جهادگر بودن و اراده جدی و همت بلند داشتن؛ زیر بار زور نرفتن و مراقب حرکات دشمن بودن. برای یک انقلابی واقعی، گذشتن از جان و مال، مقام و موقعیت، همسر و فرزند و… در راه تحقق اهداف و آرمان‌ها نه‌تنها سخت نیست بلکه وظیفه‌ای مقدس است. با این حساب، ما از انقلابی بودنمان خجالت نمی‌کشیم ولی به راستی، شما از انقلابی نبودنتان خجالت نمی‌کشید؟
وقایع امروز جامعه‌مان، همراه با تهدیدات و خط‌ونشان کشیدن‌های توهین‌آمیز دشمنان نسبت به ملت ایران این نکته را که غفلت از اصول و آرمان‌های دینی و ملی و فراموشی روحیه انقلابی و مدیریت جهادی، صدمات غیرقابل جبرانی را به دنبال خواهد داشت، یادآوری می‌کند. پس بیایید انقلابی باشیم.
نظرات (۰)