خودشناسی در دعا

کمی که دقت کنیم می‌بینیم دعاهای صحیفه گاهی توصیف خوبی از وصف ما انسان‌ها می‌دهند. ما انسان‌ها که خودمان هم حواسمان نیست کجاییم اما وقتی به دعا توجه می‌کنیم شرح حال خودمان را پیدا می‌کنیم. ای کاش همه عربی بلد بودند تا کمی اوج معنای دعا را با زیبایی‌های لفظی و معنوی آن درک می‌کردند.

اَسْئَلُکَ یا مَوْلاىَ سُؤالَ مَنْ

• نَفْسُهُ لاهِیَةٌ لِطُولِ اَمَلِهِ،
• وَ بَدَنُهُ غافِلٌ لِسُکُونِ عُرُوقِهِ،
• وَ قَلْبُهُ مَفْتُونٌ بِکَثْرَةِ النِّعَمِ عَلَیْهِ،
• وَ فِکْرُهُ قَلیلٌ لِما هُوَ صآئِرٌ اِلَیْهِ...

مولاى من! پس از تو درخواست دارم درخواست کسى‏که

• به‏سبب آرزوهاى دور و دراز به ‏لهو و بیهوده‌کارى پرداخته،
• و بدنش به خاطر سلامتى از عبادت بى‏خبر مانده،
• و دلش به واسطه فراوانى نعمت به فتنه لذّت افتاده،
• و اندیشه‏اش نسبت به فرجام کارش کم است...

لهو و غفلت و فتنه نعمات بسیار؛ فکر که می‌کنیم می‌بینیم دستمان خالی است.

ترجمه از استاد انصاریان؛ دعای 52 صحیفه