دنیای شور

از قدیم گفته‌اند: «هر که طاووس خواهد، جور هندوستان کشد.» یعنی به زبان خودمانی «هرکس لذت می‌خواهد، باید زحمت بکشد». آن‌وقت ما برای این دنیا صبح تا شب می‌دویم و زور می‌زنیم، ولی به هیچ‌چیز نمی‌رسیم و بدتر، تشنه‌تر و حریص‌تر می‌شویم. چون باور نکرده‌ایم که:

مَثَلُ الدُّنْیَا کَمَثَلِ مَاءِ الْبَحْرِ کُلَّمَا شَرِبَ مِنْهُ الْعَطْشَانُ ازْدَادَ عَطَشاً حَتَّى یَقْتُلَهُ[1]

امام صادق علیه‌السلام: حکایت دنیا حکایت آب دریاست. هرگاه انسان تشنه از آن بنوشد، تشنگی‌اش بیش‌تر می‌شود تا او را بکشد.

اما اگر برای آخرت، خودمان را کشته بودیم، لذت دنیا و آخرت را با هم می‌بردیم. چون آن لذت، این زحمت را هم شیرین می‌کرد:

ثَوابُ الاخِرَة ینسی مَشَقَّة الدُّنیا[2]

امیرالمؤمنین علیه‏‌السلام: پاداش آخرت، رنج و سختی دنیا را از یاد می‌برد.