گاهی باید به دوردست‌ها نگریست و گاهی نباید! یعنی قرار نیست که همیشه عجایب را در جنگل‌ها و اعماق دریا ببینیم. بعضی نشانه‌های الهی گاهی آن‌قدر عجیب و درعین‌حال نزدیک هستند که برخی از شدت نزدیکی آن‌ها را نمی‌بینند. کافی است به خودمان نگاه کنیم... حیرت‌انگیز است:
اعْجَبُوا لِهَذَا الْإِنْسَانِ ینْظُرُ بِشَحْمٍ وَ یتَکَلَّمُ بِلَحْمٍ وَ یسْمَعُ بِعَظْمٍ وَ یتَنَفَّسُ مِنْ خَرْم
امیرالمؤمنین (علیه‌السلام): شگفت‌زده شوید از این انسان که با چربی مى‌بیند، و با گوشتی سخن مى‌گوید، و با استخوانى مى‌شنود، و از حفره‌اى تنفس مى‌کند! (نهج البلاغة (للصبحی صالح)، ص: 470)
حالا بروند و برای‌مان فیلم‌ها و قصه‌های عجیب‌وغریب بسازند. کدام‌شان به این جذابیت و هیجان است؟ کدام‌شان می‌تواند تقدیر و سامان‌بخشیدن و هدایت و نظم و نظام خدای ما را داشته باشد؟
خیلی دور نیست؛ در درون من و توست بزرگ‌ترین عجایب!
نظرات (۰)