آخرین دارو

تلخی دارو، نباید باعث شود که کنارش بگذاریم. مخصوصاً اگر بدانیم که دارو همه‌فن‌حریف است و هر دردی را بدون استثناء درمان می‌کند. البته که این‌گونه داروها کم هستند.

حالا اگر بیماری، بیماری روح بود چه؟ حتماً داروی پیچیده‌تری خواهد داشت. مثلاً کسی‌که دنیا را خیلی دوست دارد، یا می‌خواهد از شهوات و هوای نفسش پیروی کند، یا... این‌ها دردهای بزرگی است...

راه‌حل این است که قبل از نابود شدن نعمت‌ها، نزد خودت آن‌ها را نابود کنی؛ یعنی انگار اصلاً نداری‌شان، انگار چیزی همه آن‌ها را از بین برده است. این صحنه را باید آن‌قدر برای خودت تکرار کنی تا برایت واقعی شود:

أَکْثِرُوا ذِکْرَ الْمَوْتِ فَإِنَّهُ هَادِمُ اللَّذَّاتِ، حَائِلٌ بَینَکُمْ وَ بَینَ الشَّهَوَات‏

رسول خدا (صلى‌الله‌علیه‌وآله): مرگ را فراوان یاد کنید؛ زیرا که منهدم‌کننده خوشى‌ها و پرده میان شما و خواهش‌ها است.[1]

اما آیا واقعاً این دارو خیلی تلخ است؟ از مناجات اهل‌بیت برمی‌آید که خیلی هم چیز بدی نیست ... دعای کمیل خوانده‌ای؟