دریافت
حجم: 153 کیلوبایت

در حسرت جشن واقعی هسته‌ای

تیم‌ها در فوتبال، به خاطر باخت شادی نمی‌کنند. عموماً شادی‌ها برای پیروزی است و گاهی هم برای تساوی. چه زمانی؟ زمانی که آن تساوی موجب صعود تیم شود یا وقتی‌که تیم آن‌قدر ضعیف باشد که انتظار باخت می‌رفته، ولی مساوی کرده است.

توافق‌نامه لوزان در نگاه خوش‌بینانه، خیلی شبیه یک تساوی است؛ چراکه هیچ‌کس- نه دولت‌مردان ایران و نه دولت‌مردان آمریکا- اعتقاد ندارند که طرف غربی شکست خورده است. اما این تساوی موجب صعود است یا به معنی نباختن؟ اگر دومی باشد که نشانه خودباختگی جدی است، چون ما غرب را 36 سال پیش شکست داده‌ایم و تقریباً هرسال هم یک تودهنی به آن‌ها زده‌ایم. اگر هم تساوی را از جنس صعود می‌دانند، لطفاً نشانه‌هایش را نشان‌مان دهند. چون ما تجربه پیروزی و صعود زیاد داشته‌ایم. یادش بخیر فروردین 1386 که ایران به جمع کشورهای هسته‌ای پیوست. آیا این‌یکی هم مانند آن بود؟

ما با دولت هم‌دل و هم‌زبانیم و برای همین صادقانه درخواست می‌کنیم که یک شادیِ واقعی، از جنس شادی هسته‌ای را به ما برگرداند تا همگی به خیابان‌ها بیاییم و جشنِ عزت بگیریم.