«بی‌شرف مرض دارد!» این ناسزا نیست، بلکه طبق روایات، سزاوار اوست. بله، چون‌که می‌داند اسراف فقر می‌آورد[1] و کم‌ترین حد آن «دور ریختن آب نیم‌خورده» و «پوشیدن لباس بیرون، در خانه» است[2]، اما باز هم این‌کار را انجام می‌دهد!
چرا؟ چون مرض دارد! چون بیمار است! چون خیال می‌کند اگر این کار را بکند، شرافتی به دست می‌آورد و نزد مردم احترام پیدا می‌کند. این همان انسانی است که در سوره بلد با افتخار می‌گفت: «مال زیادی تباه کرده‌ام!» اما بدجوری بی‌راهه رفته است. چون:
لَیْسَ فِی سَرَفٍ شَرَفٌ
امیرالمؤمنین (علیه‌السلام): در اسراف، شرافتی نیست. (تصنیف غررالحکم و درر الکلم، ص: 359)
نظرات (۰)