انتقاد رعیت از دولت اسلامی

حکومت اسلام که الآن شما مدعى هستید که نخست‌وزیر اسلام هستید، دولت اسلامى هستید و آقایان، وزراى اسلام هستند، و آقاى رئیس‌جمهور، رئیس‌جمهور یک کشور اسلامى هستند و وکلا وکلاى کشور اسلامى هستند، باید... از دیکتاتوری‌ها، از چپاولگری‌ها، از خودخواهى‏ ها و خودپسندى‏ ها، همه این‌ها را باید دفن کنند... مى‏ خواهید که این مصلحت مسلمین- به اصطلاحتان- به دست شما انجام بگیرد؟ «منم که این مصلحت را دارم ایجاد مى‏ کنم»، این همان شیطان است؛ همان شیطانى که اغوا مى ‏کند آدم را. اکثر اغوائاتش این است که انسان را بازى مى‏دهد، وسوسه مى‏ کند در انسان؛ وسوسه ‏هاى دامنه‏ دار از همه طرف. وسوسه مى ‏کند که تو حالا صاحب قدرت هستى، تو حالا صاحب کذا هستى، دیگران چکاره ‏اند؟ شما حالا وزیر هستید، دیگران باید اطاعت بکنند، چشم‌بسته باید اطاعت بکنند! شما وکیل هستید، دیگران باید از شما اطاعت بکنند و چشم‌بسته هم باشند! این‌همه براى این است که انسان خودش را نساخته. اگر انسان خودش را ساخته بود، هیچ بدش نمى‏ آمد که یک رعیتى هم به او انتقاد کند؛ اصلاً بدش نمى‏آمد، از انتقاد بدش نمى‏ آمد.

 صحیفه امام، ج‏13، ص: 198