همسایه یعنی «همسایه»! یعنی سایه من روی خانه بغلی، سایه او روی خانه من. خلاصه‌اش می‌شود این که سایه‌مان روی سر هم باشد. حالا او خوب باشد یا بد، فرقی نمی‌کند. وظیفه وظیفه است. حتی مؤمن و کافرش هم فرق ندارد. تازه از ما نخواسته‌اند که به همسایه‌مان آزار نرسانیم، بلکه گفته‌اند به او احسان کنیم. خوش‌ات نمی‌آید؟ وای به حالت که خودت را از خودی‌های اهل‌بیت جدا کرده‌ای. چون امام صادق (علیه‌السلام)، وقتی‌که خانه‌شان پر از شیعیان بود، فرمودند:
اعْلَمُوا أَنَّهُ لَیْسَ مِنَّا مَنْ لَمْ یُحْسِنْ مُجَاوَرَةَ مَنْ جَاوَرَهُ[1]
بدانید از ما نیست کسی که با همسایه‌اش به نیکی رفتار نکند.
از یک نذری شروع کن. حتی اگر یهودی است، شله‌زرد رمضان را به او هم بده. از این‌جا که شروع کنی، به جایی می‌رسی که شب سرت را زمین نمی‌گذاری مگر این که بدانی همسایه‌ات سیر است.
نظرات (۰)